झाड कसे बनते मम्मा ?

संध्याकाळचा चहा घेत मी आणि आशय बाल्कनीत गप्पा मारत बसलो होतो. समोरच्या झाडाकडे पाहत आशयने विचारले,"मम्मा झाड कसे बनते ?
मी आशयला विचारले,'तूला काय वाटते सांग पाहू ?'
मग आशय मोठे मोठे डोळे करून म्हणाला,"छोट्या झाडापासून ! पण मम्मा छोटे झाड कसे बनते ? पुढच्या सगळ्या संभाव्य प्रश्नांचा अंदाज येऊन आशयला झाडाच्या निर्मितीची पूर्ण प्रक्रिया सांगणे मला गरजेचे वाटले.
मी म्हणाले,'आशय तू वेग-वेगळ्या, छोट्या छोट्या झाडाच्या बिया पाहिल्या आहेस न (आजी आबा आणि आत्यासोबत बागेत थोडेफार काम केले असल्याने याची माहिती आशयला होतीच), त्या मातीत लावून त्यांना व्यवस्थित पाणी दिले, त्यांची काळजी घेतली न कि त्याचे छोटे रोप बनते मग ते रोप वाढत वाढत मोठे होऊन त्याचे झाड तयार होते'.
झाडाकडे पाहून झाल्यावर, माझ्या कडे पहात पहात माझ्यामागे असलेल्या खिडकीकडे सहजपणे पाहत आशयने परत विचारले, "अच्छा! आणि मम्मा ही खिडकी कशी बनते ?"
त्याच्या चिकित्सक वृत्तीचे मला हसू आले, पण ते त्याला जाणवू न देता मी शान्तपणे उत्तरले, 'ही खिडकी न, झाडाच्या लाकडापासून तयार होते '.
"पण मम्मा ती तयार कशी होते आणि कोण करतं ?" आशयने परत विचारले.
मी त्याला म्हणाले ,'झाड मोठे झाल्यावर त्याला कापून, त्याच्या लाकडापासून फळ्या तयार करतात आणि त्या फळ्या एकमेकाला जोडून त्यापासून खिडकी बनवतात आणि हे सगळे माणसेच करतात'.
खिडकीकडे नी झाडाकडे आळीपाळीने निरखून पाहात परत एकदा आशयने विचारले,"मम्मा हा रंग पण झाडावरच तयार होतो का जो खिडकीला लावलेला असतो ?"
आता मात्र मला हसू आवरता आले नाही. मी हसून त्याला म्हणाले, 'तुला काय वाटते हा रंग झाडावर तयार होऊ शकतो का ?'
आशय पण हसून म्हणाला "का ? होऊ शकत नाही का ?".
मग मी पण त्याची थोडी मजा घ्यायची ठरवली. मी त्याला म्हणाले, 'मग सांग बरे .. कोणकोणत्या झाडाचे खोड रंगीत असते ते ?'.
आशय पण तितक्याच खोडकरपणे म्हणाला,"मी अजून तरी कुठे रंगीत खोड नाही पाहिले मम्मा !!"
मग लाडात एक रट्टा मारत मी त्याला म्हणाले, 'तू सांग हा रंग कोणी दिला असेल या खिडकीला ते ?'
लबाड मुलगा लगेच उत्तरला,"रंग देणाऱ्या काकांनी. पण मम्मा, हा रंग तयार कोणी केला ? आपल्याला तयार करता येईल का ?".
आशयला रंग तयार करण्याची प्रक्रिया कशी सांगावी, त्याला काय उत्तर द्यावे याचा विचार करत असतानाच मनात एक विचार आला,"प्रश्नांची किती अखंड विचारशृंखला असते ह्याच्या डोक्यात !!".
तितक्यात दारावरची बेल वाजल्याने स्वारीने तिकडे धूम ठोकली आणि आमची प्रश्नमोहीम तिथेच थांबली.

शंकरबाप्पाने हे फार वाइट काम केले !!!

रोजच्या सारखी घाई गडबड नाही हे बघून आशयने मला विचारले, 'मम्मा आज सुट्टी आहे ? आज रविवार आहे ?' माझे 'हो' असे उत्तर ऐकून स्वारी धूम बैठकीत पळाली. रिमोट घेउन लगेच TV समोर बसली. मला लगेच सांगून झाले, कि आज सुट्टी आहे न ... म्हणून मी मला जे पाहिजेत ते - माझे प्रोग्राम बघणार. लगेच त्याच्या cartoon network चे channel लावले गेलेसुद्धा. पण तिथे त्याला हवा असलेला "मारुती मेरा दोस्त" सिनेमा संपत आला होता. तो पाहून झाल्यानंतर लगेच स्वारी हिरमुसली.
मी त्याच्या मर्जीविरुद्ध त्याच्याकडून रिमोट घेऊन कुठे कुठे काय काय कार्यक्रम लागले आहेत ते पाहत होते. एका ठिकाणी "बाल गणेश" हा सिनेमा लागला होता. मग लगेच माझ्या हातातून रिमोट घेऊन आशय मला म्हणाला "Thank you मम्मा". थोडक्यात मला सांगण्यात आले होते कि आता तू जाऊ शकतेस. मी पण मग फार विचार न करता माझ्या कामाला लागले.
थोड्या वेळाने सिनेमा कुठपर्यंत आला आहे, हे बघण्यासाठी म्हणून मी बैठकीत आले. तर आशय मला म्हणाला, "मम्मा, शंकर बाप्पाने हे फार वाइट काम केले". क्षणभर मला काही कळलेच नाही कि आशय अस का म्हणत आहे. त्याच्याजवळ बसत मी त्याला विचारले, "कसले वाइट काम बेटा ?". मग हळूच त्याने TV कडे बोट दाखवले. तरी मला काही कळेना. TV वर सिनेमामध्ये गणेश (गजमुख असलेला) खेळत होता.
मी परत भुवया उंचावून त्याला विचारले. मग पट्ठ्याने सांगायला सुरुवात केली. "मम्मा, शंकर बाप्पाने आधी गणेश बाप्पाचे ऐकले नाही. एवढ्याशा गणेश बाप्पासमोर शंकर बाप्पा खूप खूप नाचला आणि शेवटी त्रिशुळाने त्याला मारून त्याचे डोके उडवले. मग त्याला जिवंत करण्यासाठी बिचाऱ्या हत्तीणीच्या छोट्याशा पिल्लाला मारून टाकले आणि त्याचे डोके गणेश बाप्पाला लावले. आणि बाकी बरेच देवबाप्पा पण तिथे होते, ते पण कुणीच काही म्हणाले नाही. हे शंकर बाप्पाने फार वाइट काम केले मम्मा !! त्या बिचाऱ्या हत्तीला बोलता येत नव्हते म्हणून काय त्याला मारायचे ? छे !!". क्षणभर मला पुढे काय बोलावे हेच कळेना. शिवाय इतक्या वर्षापासून आपण ही कथा ऐकत आहोत पण आपल्याला हा मानवीय दृष्टीकोन कसा जाणवला नाही ह्याची शरम पण वाटली.
मी काहीच प्रतिक्रिया देत नाहीये हे लक्षात येऊन आशयने मला माझे मत विचारले. प्रामाणिकपणे मी पण त्याच्या मताला दुजोरा देत 'शंकर बाप्पाने असे करायला नको होते' अशी कबुली दिली.
त्याक्षणी मला आशयच्या हळव्या स्वभावाचा आणखी एक पैलू जाणवला. 'मुक्या प्राण्यांवर दया करावी, त्यांना उगीचच त्रास देऊ नये ' हे पूर्वी कधीतरी सांगितलेले, त्याच्या मनात इतके खोलवर रुतले असेल ह्याची मला जाणीवच नव्हती.
तितक्यात आशयने परत मला हाक मारून माझे लक्ष वेधले. 'गणेशबाप्पा त्याच्या भूषकाला लाडू का देत नाहीये ?' असे त्याने विचारले. मी म्हणाले कोणाला? परत तो उत्तरला "भूषकाला". मी हसून त्याला म्हणाले, 'बेटा त्याला 'भूषक' नाही तर 'मूषक' म्हणतात आणि गणेश बाप्पा त्याची गम्मत करत असेल. ते दोघेजण मित्र आहेत न मग मित्राने मित्राची गम्मत केली तर चालते न!'. "हो" म्हणत स्वारी पुन्हा 'बाल गणेश' पाहण्यात गुंग झाली.
मी पण आशयच्या व्यक्तिमत्वाचा एक नवा पैलू समजला, ह्या आनंदात कामाला लागले.

SMS कसा येतो बाबा ?

आज काल मोबाईलचा होत असलेला सर्रास वापर मुलांवर, त्यांच्या वैचारिक क्षमतेवर किती वेग-वेगळ्या पद्धतीने परीणाम करतो हे त्यांचे प्रश्न ऐकूनच जाणवते.
ऑफिस मधून येऊन नुकतीच चहा करत होते. अमोल (आशयचा बाबा) स्वयंपाक घरात उभा राहून माझ्याशी गप्पा मारत होता. आशय खेळायला चल म्हणून हट्ट करत होता. त्याला सांगितले की चहा झाला की पिउन लगेच तुझ्यासोबत खेळायला येते, तोपर्यंत तू खेळण्याची तयारी कर. दोनच मिनिटांनी स्वारी परत बाबासमोर उभी. मला वाटले आता तो बाबाला खेळायला चल म्हणेल .. पण त्याच्या चेहरयावर फार वेगळ्या छटा दिसल्या. मी आणखी काही विचार करणार तेवढ्यात त्याचा बाबाला विचारलेला प्रश्न कानी पडला.
त्याने बाबाला विचारले "बाबा SMS कसा येतो आपल्या मोबाईलमध्ये ?"
मला मोठ्ठा प्रश्न पडला कि आता ह्याला सगळे तंत्र कसे समजावयाचे ? पण तोपर्यंत बाबाने त्याला उत्तर सांगायला सुरुवात केली होती.
बाबा त्याला म्हणाला "आशय मोबाईलच्यामागे battery आणि जे Sim card असते न त्यामुळे SMS येऊ शकतो, आणि आपण पण SMS पाठवू शकतो, पण ती battery charged असली पाहिजे आणि Sim card चालू असले पाहिजे."
(आत्तापर्यंत मोबाईल (बंद पडलेले) बऱ्यापैकी खेळायला मिळाल्याने battery म्हणजे काय ? battery charge करावी लागते, नाहीतर मोबाईल बंद पडतो, signal नसले कि फोन कट होतो वगैरे वगैरे, हे सर्व आशयला माहित झाले होते).
"बाबा म्हणजे battery च्या खाली जे पांढरे पांढरे छोटेसे असते, जे तू काढतोस आणि परत घालतोस, त्याला Sim card म्हणतात का ?" आशयने विचारले".
"हो" बाबा उत्तरला.
"अच्छा, म्हणजे तुम्ही मला जो मोबाईल खेळायला दिला आहे त्यातली battery चार्ज नाही आणि त्यातले Sim कार्ड पण चालू नाही, हो न ??"
मला अगदी मनातून हसू आले नि कौतुक पण वाटले, कि किती लवकर आशयने त्याला दिलेल्या मोबाईलची अवस्था आणि उपयोग होऊ शकत नाही हे ओळखले होते.
लगेच त्याने बाबाला विचारले, "तुझा आणि मम्माचा मोबाईल चालू आहे न ? मग तुम्ही मला 'चालू असलेला' मोबाईल कधी देणार ?"
मी बाबाकडे आता हा काय उत्तर देणार म्हणून हसत हसत बघत होते. बाबा तेवढ्याच संयमाने आशयला म्हणाला कि तू बारावी पास झालास न कि तुला छानसा मोबाईल मी घेऊन देइन.
कधीतरी आपल्याला आपला - चालू स्थितीतला मोबाईल मिळणार या गोष्टीवर खुश होऊन आशयची स्वारी खेळायला पळाली.
मी आणि बाबा आशयच्या चिकित्सक वृत्तीबद्दल कौतुकाने एकमेकांकडे पाहत राहिलो.

सिनेमा आणि आशय

"वळू" हा आशयचा अतिशय लाडका सिनेमा. त्यातील बैलाने पूर्ण गावाची उडवलेली तारांबळ पाहताना आशय जाम एन्जोय करत असतो. त्यातले "Forest म्हणजे स्वानंद गड्डमवार" हे पात्र त्याचे खास लाडके. आशय त्यांना गड्डमवार काका म्हणतो. मग त्यांचे बोलने, चालणे एवढेच काय रागावणेदेखील जशास तसे रोजच्या व्यवहारात वापरतो. शिवाय त्याची इतरांनी नोंद घ्यावी हि देखील त्याची विशेष मागणी असते. चुकून एखादे वेळेस दुर्लक्ष केले तर तो स्वतःहून त्याची आठवण करून देतो अन्यथा परत सगळे रिपीट करतो. तर असे हे आशयचे सिनेमाचे भुत किंवा सिनेमाप्रेम एवढेच मर्यादित न राहता आता ते सर्वच गोष्टींच्या हुबेहूब अनुकरणातून येत होते, जे थांबवणे अतिशय गरजेचे बनले होते.
मग बाबांनी सुरुवात गड्डमवार काका यांच्यापासून केली. बाबा आशयला सांगत होता, म्हणजे प्रयत्न करत होता कि सिनेमातले कोणतेही पात्र खरे नसते (बाबाला लगेच जाणवले कि आता हा 'पात्र म्हणजे काय?' ते विचारणार) म्हणून लगेच बाबाने सावरले कि काम करणारे कोणीही खरे नसून ते फक्त त्या सिनेमापुरते नाटक करत असतात.
जसे तुम्ही तुमच्या शाळेत सगळ्यांनी मिळून एका गाण्यात वेगळे वेगळे ड्रेस घालून गाणे म्हणले होते ... कोणी झाड झाले होते, कोणी जोकरचा ड्रेस घालून जोकर बनले होते, एक मुलगी परी बनली होती ...
आशयने लगेच पुढचा प्रश्न विचारला 'बाबा, परी म्हणजे काय ?'.
मग बाबा उत्तरला 'बेटा, पंख लावलेली मुलगी म्हणजे परी '
लगेच बालमनात पुढचे प्रश्न तयार .. 'पण बाबा तिला पंख कुठून आले ? कसे आले ? ती उडू शकते ? मी पंख लावले तर उडू शकेन ?'
आता नवीनच आव्हान बाबासमोर उभे होते ??
बाबा म्हणाला 'अरे बेटा फुलपाखराला असतात न तसे पंख पण खोटे खोटे तिने लावले रे ज्यामुळे उडता येत नसते... ते लावून ती मुलगी परी असल्याचे नाटक करते रे .. गड्डमवार काकासारखे .. कशीबशी गाडी ज्या रुळांवरून जात होती तिकडे आली .. पण आशयचा मेंदू थोडाच तसे होऊ देणार होता. लगेच पुढचा प्रश्न आला .. 'बाबा नाटक म्हणजे काय रे ?'
मग बाबा उत्तरला 'आपण कोणतीही गोष्ट गम्मत म्हणून थोडा वेळच करतो न ! त्याला नाटक म्हणतात. तू नाही का कधी कधी रडायचे नाटक करतोस !!'
आशयने लगेच गालातल्या गालात हसून प्रतिसाद दिला. मग बाबाने परत त्याची सिनेमाची गाडी पुढे दामटली.
बाबा त्याला समजावून सांगू लागला कि गड्डमवार काकांचे खरे नाव अतुल कुलकर्णी आहे आणि त्यांनी कधीच वळू पकडलेला नाही. पण या सिनेमामध्ये ते आणि त्यांच्यासोबतचे सर्वजण वळू पकडण्याचे नाटक करत असतात. एवढेच काय तो वळू पण खरा नसतो. तो पण एका काकांच्या शेतात काम करणारा बैल आहे.
"बाबा खरच !!!" आशयने विचारले. बाबावर श्रद्धा असल्याने अविश्वास पण दाखवता येत नव्हता आणि इतक्या दिवसांचे असलेले गड्डमवार काका खरे नाहीत ह्यावर विश्वास पण बसत नव्हता आणि गम्मत म्हणजे हे सगळे स्पष्टपणे त्याच्या चेहऱ्यावर आम्ही वाचू शकत होतो. मग बाबा आशयला जवळ घेऊन म्हणाला, 'बेटा, आपण जेव्हा अतुलकाकांना भेटू न, तेव्हा हे खरे आहे कि नाही ते तूच त्यांना विचार.'
आशयला थोडेसे बरे वाटले कि बाबा आपल्याला थेट अतुलकाकालाच विचारायची संधी देणार आहे. पण लगेच बालमनात प्रश्न उपस्थित झाला... आशय म्हणाला 'बाबा आपण खरच अतुलकाकांना भेटायचे आहे ? ते लातूरला येणार आहेत कि गांधीनगरला ? कि आपणच त्यांच्या गावाला जायचे आहे ? पण ते कोणत्या गावाला राहतात ?'. मग बाबा म्हणाला ते आपण त्यांच्याशी बोलून ठरवू या. त्यांना कधी रिकामा वेळ आहे ते बघून आपण त्यांना भेटू. आशयने वेळ न दवडता विचारले "पण बाबा तुम्ही तर सोबत असाल न माझ्या ??"

"किती ही निरागसता आशयच्या बालमनाची !!!"
अशा रीतीने सिनेमाचे भूत काही अंशी का होइना पण उतरले खरे.

कडू कडू कारले

बरेच दिवसात कारल्याची भाजी केली नव्हती म्हणून यावेळेस मुद्दाम कारले आणले होते. भाजी चिरायला घेतली तेव्हा आशय तिथेच बसला होता. बराच वेळ माझ्या शेजारी बसून तो निरीक्षण करत होता. विचार करून थोड्या वेळाने कारले बघून त्याची प्रतिक्रिया आली .. "मम्मा मला कारल्याची भाजी आवडत नाही". मी नेहमीप्रमाणे त्याला उत्तरले, "बाळा, तुला माहित आहे का !! कारले खाल्ल्याने काय होते ??? क्षणाचाही विलंब न करता तो उत्तरला "हो !! माहित आहे .. ताकद येते "... आता मला जरा विचार करूनच उत्तर देणे भाग होते. कारण नेहमी ताकद आणि strong होणे या दोन्ही गोष्टी त्याला चांगल्याच पाठ झाल्या होत्या. मी क्षणभर विचार करत होते. लगेच आशय म्हणाला, 'सांग न मम्मा ..काय होते ??' विचार करून मी त्याला म्हणाले, कि ताकद तर येतेच शिवाय आपले पोट पण छान राहते (काही तरी बोलून वेळ मारून नेणे मला भाग होते). परत त्याची चौकस बुद्धी जागरूक झाली. मला लगेच पुढच्या प्रश्नाला सामोरे जायचे होते ... 'कस काय ग मम्मा ??'. आता माझी खरी परीक्षा होती. वेळ मारून नेली तर परत कधी तरी आत्ता सांगितलेल्या उत्तराबद्दल चौकशी होणार हे नक्की. तरीही ढाल हातात घेऊन मी मैदानात उतरले. विचार करत आशयला विचारले, 'बाळा कारल्याची चव कशी असते?' आशु उत्तरला "उम्म्म !! कडू कडू". मी म्हणाले आशय कडू रस जो असतो न तो आपले पोट साफ करतो. आपण घेतो ते औशध कसे कडूच असते न .. ते आपल्याला आवडते का ? (माझी साधी अपेक्षा कि तो नाही म्हणूनच उत्तरेल पण छे !!) आशय म्हणाला मम्मा मला तर औशध घ्यायला आवडते .. (माझ्या डोक्यात तारे चमकले) मी म्हणाले "बाळा तुला आवडते पण बाकीच्यांचे काय? सगळेजण आवडीने औशधे खातात का ? नाही न !!" तसेच तुला कारले आवडत नसले तरी ते खायचे असते.
एवढ्या वेळ केलेल्या मशक्कतनंतर कसेबसे बाळराजांनी हो म्हंटले आणि कारले खायला नावडीने का होईना पण होकार भरला !! ..
हुश्श् !!!

आशयचा नवीन प्रताप !!

नुकताच आशय screw driver वापरायला शिकला. आता त्याचे सगळीकडे एकच लक्ष्य होते ते म्हणजे ज्या ज्या वस्तूंना screw ने जोडले आहे ते काढून परत लावून पाहायचे. बस्स !!! पहिला हल्लाबोल झाला तो त्याच्या खेळण्यातल्या Dumper वर, JCB वर आणि घोड्यावर ...
Dumper हे आशयचे अतिशय लाडके खेळणे असल्याने ते तो खूप चांगले निरखत असे. त्यामुळे तो परत त्याचे सर्व part जोडण्यात यशस्वी झाला. मग त्याने हल्ला केला JCB वर. JCB चे सर्व स्क्रू काढून ठेवून दिले. मग घोडा हाती घेतला. आम्हाला वाटले कि हे दोन्ही पण तो जोडून ठेवेल. पण तसे काहीच झाले नाही. उलट दोन्ही खेळण्यांचे छोटे छोटे भाग घरभर पसरले जाऊ लागले. आशय ने घोड्याच्या आतल्या motor पासून सर्व part सुटे केले होते. त्यामुळे ते जोडणे त्यालाच काय आम्हालाही शक्य नव्हते. शेवटी कंटाळून त्याने ते सगळे घोड्याचे आणि JCB चे पार्टस उचलून एका पिशवीत भरून ठेवले (बाबाने रागावून सर्व कचऱ्यात टाकायची धमकी दिल्यावर).
मग आशयची काकदृष्टी सगळीकडे फिरत फिरत स्वयंपाक घरात शिरली. मी gas च्या शेगडी वर काही तरी करत होते. बराच वेळ माझ्या बाजूला खुर्ची लावून त्यावर चढून आशय शांतपणे शेगडी कडे बघत होता. मला त्याचे निरीक्षण पाहून जरा आश्चर्य वाटले. मी त्याला विचारले काय बघत आहेस बेटा ? माझे त्याच्या कडे लक्ष आहे हे समजताच त्याने संधी न दवडता त्याचा प्रश्न समोर टाकला. " मम्मा शेगडीपण स्क्रूनीच जोडलेली असते का ?" आणि त्याने शेगडी वरचा एक स्क्रू मला दाखवला .. धोक्याची घंटा माझ्या डोक्यात ठन्न ठन्न करत होती .. जरासे चिडूनच मी त्याला म्हणाले 'तुला इथून पुढे कधीही हातात screw driver मिळणार नाही'. आणि कोणत्याही वस्तूला स्क्रू काढण्यासाठी मम्मा बाबाला विचारल्या शिवाय हात लावायचा नाही.
मग मी त्याला समजावून सांगायचा प्रयत्न केला कि कोणत्याही वस्तूचे भाग सुटे करण्यापूर्वी आई बाबांना विचारणे गरजेचे असते. अन्यथा काहीही धोकाहोऊ शकतो.
आवाजातले आणि एकूणच सगळे गांभीर्य लक्षात घेऊन आशयने लगेच तिथून काढता पाय घेतला खरा .. पण आम्हा दोघांना मात्र त्याची हि कृती काळजीचे कारण ठरली.

Sampoorna Kutumb ..

Aashay and Amol went to Latur since Aashay's holidays were going on and I stayed back in Gandhinagar, Gujarat due to my official commitments ..
After few days, i was talking with Aashay n he was requesting me to come to Latur (since Aashay wanted to meet me desperately).
I told 'since i don't have tickets it's not possible for me' then, he said 'ok you take my tickets which i will be taking from Computer' and come here. I said 'but that will be of your name'. Then he said ' no problem ' you take mine n come here.
Then i said TC won't allow me to do this since it will of your name.
Then he replied 'what should be the name on the ticket ?'.
I asked him 'tell me what it should be ?'
He replied to me "Aparna Amol Aashay Gowande" (that time i laughed at this).

Later i just reminded his style of telling name...
Whenever he tell his name he includes my name also i.e.
"Aashay Amol Aparna Gowande"
Even for Amol also he tells us "Amol Aashay Aparna Gowande"

Really we never think on such small things but a child can ....
Because their "WORLD" is totally different than that of us and it includes all without any traditional rules !!!

हनुमान आणि राम बाप्पा !!!

संध्याकाळची वेळ होती. मी स्वयंपाकाच्या तयारीला लागले होते. आशय माझ्या अवती भोवती घुटमळत होता. थोड्या वेळाने त्याला न राहवून त्याने मला प्रश्न विचारला, मम्मा हनुमान बाप्पाकडे गदा आणि राम बाप्पा कडे धनुष्य असे का ? जर उलट असले असते तर बरे झाले असते न .. माझी मतीच गुंग झाली .. किती विचार करतो हा मुलगा ??? (स्वाभाविकपणे प्रत्येक आईची हीच प्रतिक्रिया असते नाही का !!)
आता माझी वेळ होती अक्कल वापरून शक्कल लढवून त्याच्या प्रश्नाचे उत्तर द्यायची.
थोडा विचार करून मी त्याला म्हणाले कि 'बेटा हनुमान बाप्पा हवेत उडू शकत होता, लहान मोठा होऊ शकत होता न .. (Thanks to animated movies !!) म्हणून त्याच्याकडे गदा होती शिवाय तो खूप ताकदवान होता त्यामुळे जड गदा उचलू शकत होता आणि राम बाप्पाला राक्षसांना मारायचे असेल तर धनुष्य बाण वापरणे सोपे जायचे शिवाय बाण हवेत उडू शकतो त्यामुळे तो उडणाऱ्या राक्षसाला मारणे पण सोपे जायचे म्हणून ...
हुश्श .. पटले बाबा एकदाचे साहेबांना !!